Κόμμα εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ

Του Αλέξη Μητρόπουλου, βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ
Δύο χρόνια πριν σαν σήμερα, ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευ­τικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας μου ζήτησε να ηγη­θώ του ψηφοδελτίου του στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές για την Περι­φέρεια Αττικής. Η κατάσταση τότε στους όμορους χώρους δεν προσφε­ρόταν για συνεργασία, παρ’ ότι κάνα­με πολλές ανιδιοτελείς προσπάθει­ες. Η μέριμνά μας για τον Συνδυασμό και το πρόγραμμα «ΑΤΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑ­ΣΙΑ – ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ» ήταν να αναδείξουμε ότι αυτό το νέο υπερ-Σύνταγμα, που επιβλήθηκε στη χώρα από τους δανειστές, σηματοδοτούσε την προϊούσα μεταβολή της (από πο­λιτική, θεσμική, κοινωνική και οικο­νομική πλευρά) σε Περιφέρεια της Ε.Ε. Γιατί πιστεύουμε ότι, ακόμη και σήμερα, παρά τις καθημερινές μας προσπάθειες, δεν έχει αναδειχθεί στις πλήρεις της διαστάσεις η φύση του ΑΝΤΙανθρώπινου, ΑΝΤΙκοινω­νικού και βαθιά ΑΝΤΙαναπτυξιακού Μνημονίου.
Εξάλλου, ήδη από την προμνημονιακή περίοδο, διατρέχαμε όλες τις πόλεις της πατρίδας μας, στo πλαίσιo της κοινωνικής και επιστημονι­κής οργάνωσης της ΕΝΥΠΕΚΚ, μαζί με δεκάδες άλλους άξιους επιστή­μονες του κοινωνικού χώρου και ακτιβιστές, και ενημερώναμε τους πολίτες (τους νέους, τους συνταξι­ούχους, τις μητέρες, τους άνεργους, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες, τους επιστήμονες) και όλες τις συλλογικότητές τους για τα επερχόμενα δεινά. Ταυτόχρονα, με συνεχείς συνεντεύξεις μας, άρθρα και μελέτες, προσπαθήσαμε να αποκαλύψουμε τις αποκρυπτόμενες πτυχές του Μνη­μονίου, που πολλές φορές ενέχουν μεγαλύτερη δηλητηριώδη δραστικό­τητα.
Το ότι ο λαός μας, ενώ απορρίπτει το Μνημόνιο στη μεγάλη του πλειο­νότητα, δεν μας ανέθεσε την κυβέρ­νηση, σχετίζεται με την οργάνωσή μας, με το περιεχόμενο του λόγου πολλών συντρόφων μας, με τον βαθ­μό της κυβερνητικής ασφάλειας που παρείχαμε και – σε ορισμένες περι­πτώσεις – με τις αόριστες προγραμ­ματικές μας προτάσεις.
Δυστυχώς δεν πείσαμε ότι τώ­ρα, που ο λαός μας έχει φτάσει στα όρια της αντοχής και ζούμε μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση με τις αυτοκτονίες «του Μνημονίου», εμείς είμαστε η φερέγγυα προγραμματική, πολιτική και κυβερνητική πρόταση. Και αυτό, από πολλές απόψεις, είναι φυσιολογικό και ευπρόσδεκτο, στο μέτρο που – με ταχύτητα και ειλικρί­νεια – διορθώσουμε τις προγραμμα­τικές μας αστοχίες και τις οργανωτι­κές μας ελλείψεις.
Αυτό όμως που μας ανησυχεί πε­ρισσότερο και συνηγορούσε υπέρ της ανάληψης της κυβέρνησης, εί­ναι ότι, αν εφαρμοστεί (και μάλιστα γρήγορα) κυρίως το πρόγραμμα εκ­ποίησης με διαδικασίες ρευστοποί­ησης του άυλου και υλικού διαχρο­νικού πλούτου της πατρίδας μας για την πληρωμή των δανειστών και για τη ματαίως (μ’ αυτόν τον τρόπο) ανα­μενόμενη ανάπτυξη, τότε:
♦ θα συρρικνωθούν οι δυνατότητες μιας αυτοδύναμης οικονομικής ανά­πτυξης,
♦ θα μεγεθυνθεί η ετερονομία της κυβερνητικής λειτουργίας και
♦ θα ακρωτηριαστούν οι δυνατότητες μιας πραγματικά δημιουργικής εναλ­λακτικής ριζοσπαστικής πορείας.
Το να πείσουμε τον λαό γι’ αυτήν την πορεία είναι σήμερα το μεγάλο ζητούμενο. Έτσι τα ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε είναι επιτακτικά και αμείλικτα:

α Μπορούμε να τολμήσουμε μια ενιαία πολιτική οργάνωση εξ υπαρχής, χωρίς τα βάρη και τις δου­λείες του παρελθόντος;
β Μπορούμε να συγκροτήσουμε μια φερέγγυα προγραμματική πρόταση εξουσίας, όπου όλοι, με τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, εννοούμε τα ίδια;
γ Μπορούμε να καλέσουμε στη ση­μερινή ατομοκεντρική εποχή μας τους πολίτες σε αυτο-οργάνωση, σε ανοιχτή εκλογή αντιπροσώπων και να αναβιώσουμε την άμεση δημο­κρατία της βάσης που μας δίδαξαν οι πλατείες, έχοντας την προοπτι­κή ενός Συνεδρίου ανοιχτού, χωρίς συσχετισμούς, ποσοστώσεις και άλ­λους υπολογισμούς, όπου γνήσιοι αντιπρόσωποι του ρεύματος που δη­μιουργήσαμε θα φτιάξουν το νέο κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο της Αρι­στεράς;
δ Μπορούμε να πείσουμε τα ευ­ρύτερα κοινωνικά στρώματα ότι εμείς είμαστε, ή θα γίνουμε σύντο­μα, η φερέγγυα αξιόπιστη πρόταση εξουσίας που θα αρχίσει να ξηλώνει το νήμα του χρεοκοπημένου μεν κυ­βερνητικά και δογματικά, αλλά εκδικητικά επανερχόμενου, εξτρεμιστι­κού νεοφιλελευθερισμού του Μνη­μονίου, ως πεμπτουσίας της νέας μορφής του καπιταλιστικού συστήματος και της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας, ώστε να οδηγήσουμε με ασφάλεια και προοπτική την πα­τρίδα και την Κοινωνία σε μιαν εναλ­λακτική προοδευτική διακυβέρνηση, πέρα από την κρίση του συστήματος και τα αδιέξοδα του Μνημονίου;
Ο Πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας έδω­σε το περίγραμμα και το όραμα ενός τέτοιου εγχειρήματος. Εναπόκειται σε εμάς να φύγουμε αμέσως μπρο­στά. Να ανοιχτούμε στην Κοινωνία. Να πείσουμε και αυτούς που δεν μας ψήφισαν. Αλλά και αυτούς που, ενώ μας ψήφισαν, δεν προσέρχονται στις μετεκλογικές μας συνελεύσεις ή προσέρχονται, αλλά παραμένουν ακόμη επιφυλακτικοί, ώστε να συγκροτή­σουμε ένα ισχυρό λαϊκό μέτωπο, που με δημοκρατικές διαδικασίες σε ένα ανοιχτό Αριστερό Κόμμα νέου τύπου βάζει την Κοινωνία στο προσκήνιο.
Αυτή είναι για εμάς σήμερα η πραγ­ματική πρόκληση.
Αυτήν την πρόκληση ανέφερα και στις 23 Νοεμβρίου 1987 στον Περισ­σό, προσκεκλημένος του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη και της Κ.Ε. του ΚΚΕ, στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 70 χρόνια της Οκτωβριανής Επανά­στασης: «Μπορεί να τη φέρει αποτελε­σματικά σε πέρας μόνο ένα επαναστα­τικό κόμμα νέου τύπου, μαζών, που θα βρίσκεται στον αντίποδα της γραφειο­κρατίας των λίγων και θα ενσαρκώνει τη δημοκρατία των πολλών».
Είμαι σίγουρος ότι διαθέτουμε τις υποκειμενικές, ανθρώπινες, ψυχικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις γι’ αυ­τό το ωραίο και συναρπαστικό συνά­μα εγχείρημα.
Μπορούμε να το τολμήσουμε!

Το κείμενο αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της εισήγησης του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Περιφέρει­ας Αττικής, Αλέξη Μητρόπουλου, στην Πανελ­λαδική Συντονιστική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ την 1.7.2012

---

---