Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΠΙΛΟΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΠΙΛΟΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ


ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Δεν είναι νέο και κυρίως δεν είναι σχολείο

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ και ΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

Είμαστε εκπαιδευτικοί που εργαζόμαστε σε σχολεία που έχουν ορισθεί ως πιλοτικά. Γνωριστήκαμε στις επιμορφώσεις και πήραμε την πρωτοβουλία να συναντηθούμε μεταξύ μας για να συζητήσουμε τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μας και να συντονίσουμε τις δράσεις μας σε ότι αφορά το Νέο Σχολείο.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΟΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΜΑΣ ΩΣ ΠΙΛΟΤΙΚΑ

Την τελευταία μέρα του Αυγούστου  ορίστηκαν με  Υ. Α (97911/Γ1) 21 νηπιαγωγεία, 99 δημοτικά και 68 γυμνάσια ως πιλοτικά  χωρίς τη συγκατάθεση του συλλόγου διδασκόντων των σχολείων. 20 μέρες μετά με Φ.Ε.Κ. 2121 που δημοσιεύτηκε στις 13-9-2011 ορίστηκε το ωρολόγιο πρόγραμμα του «νέου πιλοτικού σχολείου» που θα εφαρμόσει τα φρέσκα προγράμματα σπουδών. Ταυτόχρονα καταργήθηκαν τα 28 πιλοτικά ολοήμερα του β΄ κοινοτικού πλαισίου στήριξης που υποχρηματοδοτήθηκαν κατά το γ΄ κοινοτικό πλαίσιο στήριξης και αντικαθίστανται τα βραχύβια Δ.Ε.Π.Π.Σ. & Α.Π.Σ, χωρίς να γίνει αποτίμηση, από τα νέα προγράμματα σπουδών. Ακολούθησαν μια σειρά υπουργικές αποφάσεις τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο που ενέκριναν  αποσπασματικά μάθημα προς μάθημα  τα νέα  βιαστικά προγράμματα σπουδών. Υπογραμμίζουμε εδώ ότι στη διαδρομή «χάθηκε» το μάθημα της Ιστορίας και αντικαταστάθηκε από την Τοπική Ιστορία στα πλαίσια των βιωματικών δράσεων.

ΕΙΝΑΙ ΝΕΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ;

Η ιστορία των πιλοτικών ξεκινά το 1997 με το Ν.2525 και συμβαδίζει με τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και τις ευρωπαϊκές επιταγές. Το νέο φρούτο έρχεται με το δ΄ κοινοτικό πλαίσιο στήριξης, το λεγόμενο ΕΣΠΑ. Ξεκάθαρος στόχος η απορρόφηση κονδυλίων και η πιστή εφαρμογή των αποφάσεων  της Λισσαβόνας. Το «νέο σχολείο» προσδοκά να είναι ολοήμερο, καινοτόμο, ψηφιακό, ενταξιακό, αποτελεσματικό. Εύηχες λέξεις που ακούγονται συχνά τα 2 τελευταία χρόνια, λέξεις που έχουν στόχο να πείσουν, να παρασύρουν και να κερδίσουν τη συναίνεση όλων μας.

Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτά; ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Τα ευρωπαϊκό πλαίσιο αναφοράς, όπως αναφέρεται στην επίσημη εφημερίδα της  Ε.Ε στις 18/12/2006  ορίζει το βασικό πλαίσιο ικανοτήτων για τη περιβόητη δια βίου μάθηση. Επιδιώκεται ο μαθητής να αποκτήσει ένα εύρος δεξιοτήτων, ευεξία (ψυχική ανθεκτικότητα κατά τους Henderson & Milstein,2008) στο  σχολικό περιβάλλον. Με απλά λόγια το σχολείο καλείται να υλοποιήσει τον επόμενο βασικό στόχο της στρατηγικής «Ευρώπη 2020» της κοινωνικής συνοχής (έτσι αποκαλείται με sic τρόπο, η συνήθεια στη μη αμφισβήτηση, στη δημιουργία του πειθήνιου πολίτη που τα κάνει όλα χωρίς διαμαρτυρία και χωρίς μισθό βλ. εθελοντισμός, σε μια Ευρώπη στην οποία κλονίζεται συθέμελα η κοινωνική συνοχή). Η νεανική εργασία, η άτυπη μάθηση, η αυτοαπασχόληση, η εθελοντική δραστηριότητα ταξιδεύοντας σε όλες τις χώρες της Ε.Ε (η αποκαλούμενη κινητικότητα) είναι το περιεχόμενο της δια βίου μάθησης.

Σε αυτό το πλαίσιο το νέο σχολείο επιδιώκει να αναπτύξει 8 βασικές ικανότητες:
  1. επικοινωνία στη μητρική γλώσσα
  2. επικοινωνία σε ξένες γλώσσες (1 στην Ελλάδα)
  3. μαθηματική ικανότητα
  4. ψηφιακή ικανότητα
  5. μαθαίνω πώς να μαθαίνω- δεξιότητα εκμάθησης
  6. κοινωνικές ικανότητες σχετικές με την ιδιότητα του πολίτη
  7. πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα
  8. πολιτισμική συνείδηση και έκφραση

Το νέο σχολείο είναι το ψηφιακό σχολείο. Το σχολείο της άμεσης και γρήγορης πληροφόρησης. Το σχολείο των οπτικών ινών και των e-τάξεων (χωρίς φυσικά κρατική χρηματοδότηση),καταγραφή των πάντων σε ηλεκτρονική μορφή. Τα συμβούλια και οι σχολικές επιτροπές θα τρέχουν να στήσουν εργαστήρια πληροφορικής, μάθημα που εισάγεται και στις μικρότερες τάξεις του δημοτικού. Η τεχνολογία στην υπηρεσία της εκπαίδευσης. Είναι άραγε τόσο καθοριστικής σημασίας στη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, τα αντίστοιχα εκπαιδευτικά εργαλεία και ο διαδραστικός πίνακας, ώστε να αποτελεί το επίκεντρο της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας;  

Στο Νέο Σχολείο κεντρικό ρόλο κατέχουν οι δεξιότητες, το τι θα είναι ικανός να κάνει ο εκπαιδευόμενος μετά τη μαθησιακή διαδικασία. Η επιλογή αυτή συνδέεται και με τις προωθούμενες αλλαγές στις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης όπου τα μαθησιακά αποτέλεσματα θα πρέπει είναι συγκεκριμένα, μετρήσιμα και εν πολλοίς αποσπασματικά. Το σύνολο των προσόντων και  δεξιοτήτων θα συγκροτεί τον ατομικό φάκελο του καθενός, που θα είναι φυσικά γεμάτος από πιστοποιημένα προσόντα (συχνά αντιφατικά, αποσπασματικά, οριζόντιες δεξιότητες τις λένε, και φυσικά ακριβοπληρωμένα) και θα καθιστά το άτομο περισσότερο απασχολήσιμο. Έτσι ο καθένας μας θα κυνηγά επιμορφώσεις, σεμινάρια, πιστοποιητικά. Η δια βίου μάθηση εξυπηρετεί ακριβώς αυτή την επιλογή. Και φυσικά το μεγάλο θύμα αυτών των ατομικών φακέλων (που θα αντιστοιχούν σε κάποιο από τα επίπεδα του Ευρωπαικού Πλαισίου Προσόντων)  είναι τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα. Δεν υπάρχει πια ένας δρόμος να φτάσεις σε ένα επάγγελμα, δεν υπάρχει μια σχολή που σε εκπαιδεύει για αυτό, αλλά υπάρχουν πολλές διαδρομές τυπικές και άτυπες. Τα επαγγέλματα έτσι ανοίγουν και από την πλευρά των τυπικών προσόντων, δηαλαδή μπορεί κανείς να γίνει λογιστής είτε τελειώνοντας κάποιο ΑΕΙ είτε δουλεύοντας δίπλα σε κάποιοι λογιστή και έχοντας παρακολουθήσει χ χρόνια επαγγελματικής κατάρτισης και εφόσον διαθέτει κάποιες συγκεκριμένες οριζόντιες δεξιότητες και, και, και.... Το «νέο σχολείο» κατευθύνεται από τα συμφέροντα της οικονομίας, της αγοράς και του ανταγωνισμού. «Τα σχολικά μας συστήματα πρέπει να προσαρμοστούν, εάν επιθυμούν να εφοδιάσουν τους νέους με νέες δεξιότητες για νέες θέσεις εργασίας επειδή χρειαζόμαστε να προετοιμάσουμε τους νέους μας για εργασίες που ίσως δεν υπάρχουν ακόμη». » δήλωσε ο Επίτροπος κ. Ján Figel  στις 3/7/2008 στα πλαίσια του σχεδιασμού του σχολείου του 21ου αιώνα. Η κ. Διαμαντοπούλου το εξέφρασε και εκείνη με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο: μας ενδιαφέρει ο νέος άνθρωπος, μας ενδιαφέρει αν κατάφερε να βρει δουλεία και όχι αν πήρε πτυχίο. Και πάλι η αγορά είναι εκείνη που διαμορφώνει την τελική λίστα. Κι η αγορά θέλει ανθρώπους ευέλικτους, ευπροσάρμοστους, παραγωγικούς κι αποδοτικούς. Και φυσικά ανθρώπους που καταλαβαίνουν ότι η αποτυχία ή η επιτυχία είναι αποκλειστικά ατομική τους ευθύνη.

Στο Νέο Σχολείο ο όρος γνώση δεν αναφέρεται πουθενά. Τα παιδιά θα μαθαίνουν τα βασικά,  τα απολύτως απαραίτητα για να επικοινωνούν, να χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή  για τις συναλλαγές τους με τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, θα μαθαίνουν τα  στοιχειώδη  και μίας άλλης γλώσσας, ίσως στα πλαίσια του στόχου της μετακίνησης εργαζομένων στις χώρες της  Ε.Ε (κινητικότητα το λένε),  θα μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν γρηγορότερα και καλύτερα κι άλλες δεξιότητες και για μια ζωή θα αποδεικνύονται ανεπαρκείς εργαζόμενοι, ή ορθότερα  άνεργοι  που θα χρειάζονται περισσότερες επιμορφώσεις στα πλαίσια της δια βίου μάθησης και θα παρέχουν ανασφάλιστοι, μη αμειβόμενη  εργασία στα εργοστάσια και τα γραφεία, στα πλαίσια της πρακτικής τους εξάσκησης. Δε θα είναι ποτέ εργαζόμενοι, δια βίου επιμορφούμενοι  και συμμορφούμενοι. Το παιχνίδι ήδη έχει αρχίσει να παίζεται με τους ανέργους στα  λεγόμενα «πράσινα επαγγέλματα» και όπως αναφέρει  το νέο  Δημοσιονομικό Σύμφωνο[1] στόχος είναι να αυξηθούν οι μαθητείες και οι πρακτικές ασκήσεις.

Στο «νέο σχολείο», βαφτίζονται  μαθησιακά πεδία η  αειφορία και  η σχολική & κοινωνική ζωή, που μέχρι τώρα αποκαλούνταν  «καινοτόμες δράσεις». Καταλαμβάνουν ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό του διδακτικού χρόνου και διδάσκονται από όλες τις ειδικότητες. Για τα ανθρωπιστικά ιδανικά της πραγματικής δημοκρατίας και  της οικολογίας δε γίνεται λόγος στα σχετικά προγράμματα σπουδών  αυτών των 2 νέων «μαθημάτων». Φυσικά τα παιδιά δε μαθαίνουν τις κοινωνικο - πολιτικές αιτίες που οδήγησαν στην πληθώρα των κοινωνικών και οικολογικών προβλημάτων και ούτε προετοιμάζονται για συλλογικές δράσεις επίλυσης τους. Είναι αποκαλυπτικό το σχετικό εκπαιδευτικό λογισμικό που έχει προετοιμαστεί από την Ε.Ε και διατίθεται σε όλες τις γλώσσες με πληθώρα ηλεκτρονικών παιχνιδιών, δημιουργεί την πεποίθηση στο μαθητή  πως και μόνο που αναπνέει , περισσεύει σε αυτόν τον πλανήτη, έτσι φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται την αειφορία. Άξιζει να αναφερθεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από τέτοιο παιχνίδι: Ερώτηση που αφορά καθημερινές συνήθειες μετακίνησης και διατροφής, το «παιδί» απαντά πως κινείται με λεωφορείο, τρώει δύο φορές το μήνα κρέας και μία ψάρι και αγοράζει τοπικά προϊόντα μόνο αν αυτά είναι διαθέσιμα και σε καλή τιμή. Σε αυτή την απάντηση το σύστημα απαντά πως το «παιδί» αυτό ζει πολύ πλούσια και τρώει πολύ, διότι χρειάζεται δύο πλανήτες για να το θρέψουν, ενώ οι συνήθειες του να κινείται με λεωφορείο και να παίρνει προιόντα και από άλλες περιοχές επιβαρύνουν το περιβάλλον διότι απαιτούν μετακινήσεις φορτηγών κλπ.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το νέο σχολείο δίνει βαρύτητα στη σχολική και κοινωνική ζωή. Η προσέγγιση για την «εκμάθηση» της σχολικής και κοινωνικής ζωής αλλά και της αγωγής του ελεύθερου χρόνου είναι κυρίως πώς το άτομο θα μάθει να αυτοελέγχεται, να τιθασσεύει τα συναισθήματα του και πώς θα μεταμορφωθεί σε ενεργό πολίτη. Είναι κακά όλα αυτά θα αναρωτηθεί κανείς; Όχι ο αυτοέλεγχος δεν είναι κακός αλλά δεν είναι το μόνο ζητούμενο. Ζητούμενο είναι η ανάπτυξη της ομαδικότητας (και όχι του μοναχικού ενεργού πολίτη που αξιοποιεί τα νόμιμα ατομικά του δικαιώματά του), της αλληλεγγύης, της κατανόησης, της ανοχής, της αγάπης, της συλλογικής δράσης.  Το άγχος, η κατάθλιψη και οι απογοητεύσεις των μαθητών, που η διαχείριση τους κατέχει περίοπτη θέση στα νέα προγράμματα σπουδών, δε  θα μειώνονταν αν οι γονείς των μαθητών είχαν σταθερή και καλά αμειβόμενη εργασία; Τα παιδιά πρέπει μόνο να διαχειρίζονται και να ελέγχουν τα συναισθήματά τους για να είναι λειτουργικά σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο; Δεν πρέπει άραγε να μαθαίνουν να ζουν με αλληλοσεβασμό, συντροφικότητα, ουσιαστική επικοινωνία, κατανόηση και αγάπη; Φυσικά και πάλι η απουσία ανθρωπιστικών ιδανικών και αξιών είναι κυρίαρχη. Οι οδηγίες για τις καφετιέρες θα νικήσουν και πάλι!!!

Την ίδια στιγμή η Ιστορία ως αυτόνομο αντικείμενο χάνεται από το προσκήνιο και μετατρέπεται σε βιωματική δράση που μπορεί να διδάσκεται από διάφορες ειδικότητες σχεδιασμένο από ιδιώτες όπως η Vodafone  και το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού!!! Αναρωτιέται κανείς γιατί πρέπει να θυσιάσουμε το μάθημα της εθνικής μας ιστορίας και να περιοριστούμε στην τοπική ιστορία μόνο με θεματικές όπως τουρισμός &  ονομασία τοποσήμων; Γιατί πρέπει να χαθεί η ιστορική μνήμη και τελικά μέσω αυτής και ο προσδιορισμός της εθνικής ταυτότητας; Μήπως ένας απασχολούμενος που κινείται και ταξιδεύει διαρκώς για να βρει δουλειά  δεν πρέπει να ξέρει από που έρχεται και ποιος είναι έτσι ώστε να μπορεί να προσαρμόζεται εύκολα όπου και για όσο βρεθεί;  Εξάλλου η ευελιξία, η προσαρμοστικότητα και η αποτελεσματικότητα είναι τα μότο της Νέας Εποχής την οποία φαίνεται να εξυπηρετεί και το Νέο Σχολείο.

Πάντως, σύμφωνα με το μεγάλο μας ιστορικό Νίκο Σβορώνο, (Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, Θεμέλιο. Αθήνα 1976, σελ 12-13), «η αντίσταση αυτή γίνεται ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής ιστορίας, γιατί ο ελληνισμός είχε αυτή την πορεία για ένα πολύ με γάλο χρονικό διάστημα».  Και ο μεγάλος Παιδαγωγός μας, Δημήτρης Γληνός, ( Έθνος και Γλώσσα, εκδόσεις "Αθηνά", 1971) μας υπενθυμίζει, «ο αντιστασιακός χαρακτήρας... διέπει ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία: ο ελληνισμός ανήκει στην κατηγορία των μικρών λαών που κινούνται στην περιφέρεια του νεότερου κόσμου, και που η σταδιακή ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης και η συγκρότηση τους σε καινούργια έθνη, που διεκδίκησαν και διεκδικούν την πολιτική τους ανεξαρτησία και την οικονομική και πολιτισμική τους αυτονόμηση, συντελείται μέσα στην πάλη εναντίον υπερεθνικών αυτοκρατοριών στην αρχή, εναντίον υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών οικονομικοκοινωνικών συγκροτημάτων, στα νεότερα χρόνια.»  Μήπως η εμμονή  να αποκόψουν τους μαθητές από την ιστορική μνήμη αυτά τα μνημονιακά χρόνια θέλει να τους αποστερήσει το αντιστασιακό τους φρόνημα;


ΠΙΛΟΤΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Ο προτεινόμενος σχεδιασμός του Νέου σχολείου αφορά  τους ακόλουθους τρεις τομείς:
  • Έμφαση στην παροχή σε όλους τους μαθητές των ικανοτήτων που είναι απαραίτητες για τη ζωή
  • Ανάληψη δέσμευσης για την παροχή υψηλής ποιότητας μάθησης για κάθε μαθητή
  • Βελτίωση της ποιότητας των διδασκάλων και του σχολικού προσωπικού
Ας δούμε αν εξυπηρετεί ο σχεδιασμός τους πομπώδεις και γενικόλογους αυτούς στόχους; Το σύνολο των ενεργειών που μέχρι στιγμής έχουν οργανωθεί (επιμόρφωση, νέα προγράμματα σπουδών, διάχυση πληροφόρησης προς τους εκπαιδευτικούς, συνεργασία σχεδιαστών με τους μάχιμους δασκάλους, διαδικασίες ανατραφοδότητης και on going υποστήριξης κλπ) καταδεικνύει προχειρότητα στο σχεδιασμό, αδιαφορία ως προς το αποτέλεσμα αλλά και ως προς την εγκυρότητα της πιλοτικής εφαρμογής. Για μια ακόμη φορά χρήματα από το ΕΣΠΑ σπαταλώνται χωρίς ουδείς να ενδιαφέρεται για το πως τα όποια οφέλη θα φτάσουν στον τελικό αποδέκτη που είναι το ίδιο το ελληνικό δημόσιο σχολείο. Ακόμη και αυτοί οι ίδιοι οι στόχοι που έχουν τεθεί δεν εξυπηρετούνται από τον τρόπο που προτείνεται η εφαρμογή του. Ανεξάρτητα από την ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός μας ως προς τη στόχευση του σχολείου, όλοι συμφωνούμε στην παρωδία πιλοτικής εφαρμογής που στήνεται. Το σχολείο που προτείνουν προϋποθέτει αυξημένη χρηματοδότηση ενώ όλοι μας βιώνουμε φέτος την απόλυτη υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης.

Η παραπληνητική ενσωμάτωση καινοτόμων παιδαγωγικών πρακτικών (βιωματική μάθηση, ομαδοσυνεργατική διδασκαλία, πρότζεκτ κλπ) γίνεται με σκοπό τον εντυπωσιασμό. Είναι συνηθισμένο πια να υιοθετούνται προσχηματικά παιδαγωγικές μέθοδοι που προέρχονται από τον προοδευτικό χώρο και είναι ευπρόσδεκτες στους γονείς και στην κοινή γνώμη με σκοπό να διαστρεβλωθούν στη συνέχεια από το περιεχόμενο που τους δίνεται και την εφαρμογή που προτείνεται.  Ουδείς είναι αντίθετος με την χρήση τέτοιων μεθόδων στην εκπαίδευση, πολλοί από εμάς ήδη λειτουργούμε διδακτικά αξιοποιώντας καινοτόμες μεθόδους. Χρησιμοποιείται λοιπόν ένας νεωτερίζων παιδαγωγικός λόγος για να μετατοπισθεί το βάρος από τους στόχους που θέλει το Υπουργείο να επιτύχει στην παιδαγωγική κουβέντα γύρω από μεθόδους και πρακτικές. Οι μέθοδοι άλλωστε όπως και τα εποπτικά μέσα δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά υποστηρικτές σε μια πολύπλοκη διαδικασία όπως είναι η εκπαιδευτική. Η θεοποίηση ή άρνηση της όποιας μεθόδου δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Όπως φυσικά δεν μπορεί να είναι και μεταρρύθμιση. Φυσικά και το επίκεντρο της κριτικής μας στάσης δεν αφορά στις μεθόδους αλλά την ίδια τη στόχευση και το περιεχόμενο του Νέου σχολείου.

Γνωρίζουμε για παράδειγμα όλοι, ότι η μέθοδος του project  θέτει ως βασική παραδοχή την ανάδειξη του θέματος από την ίδια την ομάδα. Το Υπουργείο με το Νέο σχολείο θεοποιεί το project αλλά ποιο project, μόνο εκείνο που προέρχεται από τη δική του δεξαμενή προεπιλεγμένων θεμάτων. Τα project θα διαλέγονται από τα επίσημα εγκεκριμένα και τι μένει ως παιδαγωγική ελευθερία στον εκπαιδευτικό; Να βρει το εκπαιδευτικό υλικό για να κάνει τη διδασκαλία. Χωρίς βιβλία πια, αφού αυτά δεν χρειάζονται στο «σύγχρονο ψηφιοποιημένο και πλούσιο από εποπτικά μέσα σχολείο». Και φυσικά αν το θέμα δεν αφορά  την ομάδα, όταν θα έρθει η ώρα να αξιολογηθούν τα αποτελέσματα και αυτά είναι αρνητικά, ποιος θα φταίει; Μα ο δάσκαλος που δε διάλεξε και δεν έφτιαξε το σωστό υλικό και δε σχεδιάσε αποτελεσματικά τη διδασκαλία του. Και αν οι στόχοι είναι αναντίστοιχοι των ενδιαφερόντων και των ικανοτήτων της ομάδας ποιος θα φταίει; Μα ο δάσκαλος που δεν ξέρει να χειρίζεται επαρκώς το μαγικό ραβδί της διδακτικής! Άρα πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον επαρκέστερο. Είναι φανερό πως όλα δένουν και με την αξιολόγηση, τη μείωση της δαπάνης για την Παιδεία, την υποχώρηση του κράτους στην υποχρέωση να παρέχει σε όλους το αγαθό της εκπαίδευσης.

ΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ  ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΕΟ

Ο επιδέξιος λόγος  και οι ταμπέλες του «νέου σχολείου»  φαίνεται να παραπέμπουν σε κάτι καινούριο, αλλά είναι τόσο παλιό που στηρίζεται στη θεωρία του Ralph W. Tyler (1949), το μέντορα του γνωστού μας Bloom. Η θεωρία του Tyler για τα στοχοκεντρικά μοντέλα με μετρήσιμα κριτήρια στηρίζεται στον αυστηρό προσδιορισμό του σκοπού και των επιμέρους στόχων ώστε να είναι υλοποιήσιμοι  και φυσικά αξιολογήσιμοι εννοώντας  δηλαδή μετρήσιμες  διδακτικές διαδικασίες,  εξετάσεις και  τεστ. Θα διδάσκεται λοιπόν ότι μπορεί να μετρηθεί και κατά συνέπεια με απλουστευτικές διαπιστωτικές μεθόδους να αξιολογηθεί. Και αφού αξιολογηθεί να μπορέσει να χρηματοδοτηθεί ή/και να μη χρηματοδοτηθεί και να κλείσει ως αναποτελεσματικό όπως έγινε σε μεγάλη κλίμακα στην Αμερική του Μπους με σύνθημα «Κανένα παιδί δεν μένει πίσω».

Είναι ενδιαφέρουσα η απόψη που διατυπώνεται από την πρωτεργάτρια της αμερικάνικης μεταρρύθμισης με σύνθημα «κανένα παιδί μη μείνει πίσω» (NCLB-No Child Left Behind), της υφυπουργού Παιδείας στην Κυβέρνηση Μπους Νταϊάν Ράβιτς  στο άρθρο της «Γιατί άλλαξα άποψη για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» Ιούνιος 28 2010 Why I Changed My Mind About School Reform δημοσιευμένο στη  Wall Street Journal:
«.....Η τρέχουσα έμφαση στην αξιολόγηση έχει δημιουργήσει στα σχολεία μια τιμωρητική ατμόσφαιρα. Η κυβέρνηση Ομπάμα φαίνεται πως πιστεύει πως τα σχολεία θα βελτιωθούν αν απολύουμε εκπαιδευτικούς και κλείνουμε σχολεία. Δεν αναγνωρίζει το γεγονός πως τα σχολεία αυτά λειτουργούν συχνά ως αποκούμπι για τις κοινότητές τους, και είναι φορείς αξιών, παραδόσεων και ιδεωδών, συχνά για δεκαετίες. Εξακολουθεί επίσης να αγνοεί πως ο σημαντικότερος παράγοντας για τις χαμηλές εκπαιδευτικές επιδόσεις δεν είναι οι κακοί δάσκαλοι, αλλά η φτώχεια. .........Αυτό που χρειαζόμαστε στην εκπαίδευση δεν είναι μια «αγορά», αλλά ένα συνεκτικό πρόγραμμα διδασκαλίας για όλα τα παιδιά. Η κυβέρνησή μας θα πρέπει να δεσμευθεί πως θα παράσχει ένα καλό σχολείο σε κάθε γειτονιά αυτής της χώρας, ακριβώς όπως δεσμεύεται να παρέχει μια καλή πυροσβεστική υπηρεσία σε κάθε περιοχή. Η εκπαιδευτική πολιτική που ακολουθούμε αναστατώνει τις κοινότητες, κατεδαφίζει σχολεία, εξαπατά τους μαθητές όσον αφορά την πρόοδό τους και δημιουργεί ένα ιδιωτικό τομέα που προοπτικά θα υπονομεύσει τα κρατικά σχολεία, χωρίς να τα βελτιώνειΑυτά μεταξύ άλλων δηλώνει η ίδια που εισηγήθηκε αυτά τα μέτρα, όταν είδε τα αποτελέσματα της εφαρμογής των επιλογών της.


ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΝΑΙ, ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ ΠΑΣΑΛΕΙΜΜΑ ΟΧΙ

Ας αναλογιστούμε επίσης τις  «κοινοτικές επιμορφώσεις» που έχουμε ζήσει όλοι μας και από τις οποίες οι μόνοι ωφελημένοι και μάλιστα οικονομικά είναι οι εντολοδόχοι - επιμορφωτές που απλά και μόνο η παρουσία τους επιβεβαιώνει την υλοποίηση του σεμιναρίου. Όμως γιατί η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών να γίνεται έξω από το Πανεπιστήμιο; Γιατί να καταργηθούν τα Διδασκαλεία; Γιατί στο περιεχόμενο της επιμόρφωσης μας να μην έχουμε λόγο εμείς; Μήπως γιατί πρόκειται απλά για εκμάθηση δεξιοτήτων και ευκαιρία διαιώνισης της ευνοιοκρατίας προς τους ημετέρους; Μήπως γιατί το θεωρητικό πλαίσιο όλων των πολυδιαφημιζόμενων τομών  φέρνει την εκπαίδευση  στα χρόνια των αρχών του 20ου αιώνα;

Οι μεταρρυθμίσεις θέλουν δουλειά και μάλιστα οι εκπαιδευτικές που αγγίζουν και διαμορφώνουν τις ζωές χιλιάδων παιδιών προς όφελός τους. Χρειάζονται πολύμηνη προετοιμασία των εκπαιδευτικών υπό την αιγίδα εμπνευσμένων πανεπιστημιακών  δασκάλων. Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν τα παιδιά δεν είναι ούτε άξονες προτεραιότητας, ούτε ατέλειωτη γραφειοκρατία, ούτε λογιστικές πράξεις για την εκταμίευση κονδυλίων. Το βιβλίο δεν είναι παθογένεια του συστήματος όπως ανερυθρίαστα  κομπάζουν οι σχεδιαστές του «νέου σχολείου» και ταυτόχρονα ανακοινώνουν πως για πρώτη φορά θίγεται και αλλάζει ο πυρήνας του σχολείου, η σχολική γνώση (Δημόπουλος, αντιπρόεδρος Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Σεπτέμβρης 2011)

Η γνώση ως αποφασιστικός παράγων της εργασίας και ευρύτερα της κοινωνικής ζωής προϋποθέτει την ύπαρξη ανθρώπων που μορφώνονται πολύπλευρα, σκέπτονται πρωτότυπα, συνεργάζονται συντροφικά και δραστηριοποιούνται δημιουργικά.
ΠαυλίδηςΠ.

Η ΣΑΚΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΚΑΙ .. Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Είναι πια τόσο καθοριστικής σημασίας στη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, τα αντίστοιχα εκπαιδευτικά εργαλεία και ο διαδραστικός πίνακας, ώστε να αποτελεί το επίκεντρο της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας; Άραγε πόσα παιδιά  δεν μπορούν να αγοράσουν υπολογιστή; Η δημιουργία πλούσιων βιβλιοθηκών σε κάθε σχολείο δεν ευνοεί τη μάθηση, την αναζήτηση, τη γνώση; Η επιχορήγηση των σχολικών επιτροπών για να γίνονται εκπαιδευτικές επισκέψεις  στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που ζούμε, θα υπέσκαπταν τους στόχους του «νέου σχολείου»;

Το επονομαζόμενο «νέο σχολείο» απομακρύνει το μαθητή από τη γνώση, βαθαίνει τις διαφορές, διευρύνει το ψηφιακό χάσμα, ενισχύει τη σχολική διαρροή και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Δεν είναι μαθητοκεντρικό, ούτε δασκαλοκεντρικό , περιορίζει το διάλογο, τη διαπροσωπική επικοινωνία και εστιάζει στη διαχείριση των συναισθημάτων του μαθητή. Ορίζει ως αποτελεσματικότητα την επιτυχή διαχείριση σε ατομικό επίπεδο των  επιπτώσεων που θα έχει η κοινωνία του μέλλοντος στην ψυχική του ισορροπία. Το σχολείο επιδιώκει να γίνει  μια « ψυχικά ανθεκτική κοινότητα», ώστε να επιτυγχάνεται η προσαρμογή του μαθητή. Το « νέο σχολείο»  δέχεται το μαθητή ως ένα αναλώσιμο υλικό και όχι ως υποκείμενο της γνώσης. Υποβιβάζει το περιεχόμενο της γνώσης και εισάγει στρατηγικές χειραγώγησης  της δράσης και της συμπεριφοράς. Αποκρύπτει  τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων  και μετατοπίζει τις ευθύνες στην ατομική δράση  του καθενός. Το γενικότερο πλαίσιο (νομοθετικό, οικονομικό)  της ευθύνης για τη  λειτουργία του σχολείου μετατοπίζεται από το κράτος στον πολίτη (γονέα-δάσκαλο).

ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Η βούλα της αξιολόγησης εξασφαλίζει και την εφαρμογή των νέων προγραμμάτων. Το υπουργείο επιδιώκει διαμέσου της παρωδίας της πιλοτικής εφαρμογής και της συνακόλουθης αξιολόγησης της  να εξασφαλίσει τη συναίνεση των εκπαιδευτικών, έστω και με τη συμμετοχή τους στον ελάχιστο βαθμό, ώστε να νομιμοποιείται στην πλήρη εφαρμογή τού σχεδίου από τη νέα σχολική χρονιά. Για το λόγο αυτό, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να δείξουν κάποιο ελάχιστο έργο που μπορεί να μην υπερβαίνει ακόμη και αυτό του ενός σχεδίου εργασίας. Αυτή η υποτυπώδης εφαρμογή θα κριθεί αρκετή για να χρησιμοποιηθεί αξιολογικά και να επικυρώσει την επιτυχία του σχεδιασμού της νέας εκπαιδευτικής πολιτικής. Ο μπαμπούλας της  αξιολόγησης, που πλέον συνδέεται άμεσα και με απολύσεις σύμφωνα με τα νέα μέτρα, χρησιμοποιείται ως μέτρο πίεσης από κάποιους συμβούλους και διευθυντές προκειμένου να κάμψουν αντιδράσεις εκπαιδευτικών και συλλόγων διδασκόντων.

Ήδη αρκετοί σύλλογοι διδασκόντων έχουν δηλώσει με αποφάσεις την πρόθεσή τους να μη συμμετάσχουν σε αυτή την παρωδία. Καλούμε όλους τους συλλόγους διδασκόντων των πιλοτικών σχολείων να πλαισιώσουν και να συνδιαμορφώσουν με τη συμμετοχή τους την κοινή μας προσπάθεια να αναδείξουμε και να αποτρέψουμε την παρωδία αυτή που στήνεται και να μιλήσουμε για το σχολείο που εμείς θέλουμε. Για το ενιαίο 12χρονο σχολείο των όλων και των ίσων. Για ένα σχολείο που να απευθύνεται στον άνθρωπο και ικανοποιεί στις πραγματικές του ανάγκες όπως αυτός ο ίδιος ως δρων υποκείμενο τις προσδιορίζει. Σε ένα σχολείο πραγματικής παιδαγωγικής ελευθερίας, ουσιαστικής συμμετοχής και έκφρασης όλων όσων ζουν σε αυτό. Για μια παιδεία που θα απελευθερώνει τον άνθρωπο και θα τον κάνει ικανό για μια χειραφετημένη εργασία.



[1] http://www.ert.gr/logoi-oikonomias/item/2959-Ti-problepei-to-Dhmosionomiko-Symfwno

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Μπορούμε!


Μπορούμε!
 
Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/03/2012
Η χώρα βυθίζεται στη δίνη της ύφεσης, ζει σε συνθήκες πολέμου. Ταυτόχρονα καθίσταται αναντίστρεπτη διαδικασία ο κατακερματισμός και η πολιτική - ιδεολογική αποσύνθεση των δύο μεγάλων κομμάτων.
Πανικόβλητα τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα καταφεύγουν σε μονομέτωπη επίθεση κατά της Αριστεράς, με ειδικότερη αιχμή εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Επιστρατεύουν το εμφυλιοπολεμικό στυλ και ανασυστήνουν ψυχροπολεμικά στερεότυπα. Κηρύσσουν μάλιστα το τέλος της ασυλίας, που ισχυρίζονται ότι απολαμβάνει η Αριστερά μετά τη Μεταπολίτευση.
Δεν πρόκειται για την αναμενόμενη πολιτική αντιπαράθεση στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Αντιθέτως πρόκειται για σχέδιο να ενοχοποιηθεί η Αριστερά, να περιοριστεί η πολιτική της δράση και εμβέλεια, να ενταχθεί στο κάδρο της πολιτικο-ηθικής κρίσης μαζί με τον δικομματισμό. Την κατηγορούν ότι ευθύνεται για την κρίση, περισσότερο μάλιστα από τα κόμματα που κυβέρνησαν! Ευθύνεται, λένε, η Αριστερά, γιατί το ΠΑΣΟΚ (ή μήπως και ο... “σοσιαλμανής” Καραμανλής του 1974;) ακολούθησε τις συντεταγμένες της Αριστεράς.
Αγοραία αντιπαράθεση, που δεν διασώζει, όμως, τους επίδοξους “σωτήρες της πατρίδας”. Καθημερινά κατρακυλάνε στη λαϊκή ανυποληψία, καθώς στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ συνωστίζεται στην πέμπτη θέση και η Ν.Δ. μειώνεται ραγδαία, διαψεύδοντας τις προσδοκίες της για “αυτοδυναμία” ή έστω να παραμείνει “σταθερή δύναμη”.
Με αυτές τις εξελίξεις, στις Βρυξέλλες φοβούνται ότι τα δύο κόμματα δεν θα κατορθώσουν μετά τις εκλογές να συγκροτήσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία και κυβέρνηση. Γι' αυτό γίνονται σκέψεις ακόμη και για επίσπευση των εκλογών, ώστε να ανακοπεί η διάλυση των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων. Αναζητούνται κι άλλοι υποστηρικτές του “τρίτου Μνημονίου”, καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι ανεκτές επουσιώδεις αλλαγές που θα δώσουν το πρόσχημα περί δήθεν ανάπτυξης.
Οι εξαγγελίας του Ράιχενμπαχ και του Μορς της Κομισιόν μαρτυρούν περί του είδους της ανάπτυξης... Επιβεβαιώνουν την εκτίμηση ότι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών, σε αποικία. Με μισθούς Βουλγαρίας, με ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με υποβαθμισμένο κοινωνικό κράτος, με ανεργία στο 30% και με χαμένη μια ολόκληρη γενιά.
Αυτή η εφιαλτική προοπτική, που ήδη καταγράφεται γύρω μας, απομακρύνεται μόνο με την ανατροπή των μνημονιακών συσχετισμών. Με την ενίσχυση των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων και τη συγκρότηση εναλλακτικού συνασπισμού εξουσίας. Η δραστήρια συμμετοχή των πολιτών και των λαϊκών τάξεων αποτελεί προϋπόθεση για να μην μετατραπούν οι εκλογές σε τελετουργία, ούτε σε διεκπεραιωτική διαδικασία υπέρ των ευπόρων.
Η επίθεση στην Αριστερά συνιστά επίθεση στα λαϊκά συμφέροντα. Συνιστά μάχη του μνημονιακού κατεστημένου υπέρ της εξουσίας του. Μπορούμε να τους νικήσουμε! Οι “από πάνω” δεν μπορούν να κυβερνήσουν, απομένει στους “από κάτω” να αποδείξουμε ότι μπορούμε! Μπορούμε να κάνουμε το πρώτο βήμα με την ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων συνεργαζόμενων προοδευτικών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Μπορούμε να ανοίξουμε τον δρόμο για τις αναγκαίες ενωτικές διεργασίες. Μπορούμε

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Οδηγούν σε κατάρρευση τα αποθέματα των εργαζομένων από τους κόπους μιας ζωής

Οδηγούν σε κατάρρευση τα αποθέματα των εργαζομένων από τους κόπους μιας ζωής
Ημερομηνία δημοσίευσης: 09/03/2012
Στο νέο “μαχαίρι” σε μισθούς και συντάξεις που έρχεται τον Ιούνιο στάθηκε ο Αλέξης Τσίπρας σε χθεσινή του -πρωινή- παρέμβαση για το PSI: Όπως σημείωσε, τα λεφτά που υπάρχουν τα πήραν οι τράπεζες για να καλύψουν τις ζημιές τους με τις ευλογίες της κυβέρνησης Παπαδήμου και της διαπλοκής.
Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε και χθες πως, ακόμη κι αν το κούρεμα πετύχει στο 100%, τα ασφαλιστικά ταμεία, “δηλαδή τα αποθέματα των εργαζομένων από τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής”, οδηγούνται σε κατάρρευση. Την ίδια ώρα όμως δίνει τη δυνατότητα στις τράπεζες να ανακεφαλαιοποιηθούν, “δηλαδή να συνεχίσουν να παίρνουν κοινωνικούς πόρους”.
Στις πολιτικές εξελίξεις αναφέρθηκε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ Πάνος Σκουρλέτης μιλώντας χθες στον ρ/σ “Στο Κόκκινο 105,5” εκφράζοντας με βεβαιότητα την άποψη ότι όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές θα εντείνεται η επίθεση στην Αριστερά. “Έχουν ξεφύγει πια από τις στοχευμένες επιθέσεις απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ μόνο, όπως τις είδαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, και τώρα έχουμε πάει σε μια συνολική επίθεση σε όλες τις εκδοχές της Αριστεράς” σημείωσε και συνέχισε υποστηρίζοντας ότι η επιχείρηση ενοχοποίησης της Αριστεράς "δεν είναι τυχαία ούτε εκπορεύεται μόνο από τα κομματικά επιτελεία των δύο μεγάλων κομμάτων. Πρόκειται για μια στοχευμένη επικοινωνιακή προπαγανδιστική προσπάθεια και από κέντρα εξωθεσμικά”.

Αντιμέτωπη με τις αντιφάσεις της η ΔΗΜ.ΑΡ.
Αναφερόμενος στις τελευταίες δηλώσεις του Φ. Κουβέλη, που εμφανίστηκε σχετικά πιο διαλλακτικός απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Π. Σκουρλέτης σχολίασε πως “σχετίζεται και με τον χρόνο των εκλογών, που έρχεται ολοένα και περισσότερο πιο κοντά”. Τόνισε ωστόσο ότι την ίδια ώρα “αναδεικνύουν πως ο χώρος της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις της πολιτικής του: από τη μία καταψηφίζει εντός της Βουλής όλους τους μνημονιακούς νόμους και το ίδιο το Μνημόνιο 1 και 2, αλλά, ταυτόχρονα, μέσα από αμφισημίες, βάζει ως προτεραιότητα όχι την ανατροπή αυτής της πολιτικής, αλλά ουσιαστικά αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο τόσο της συνέχισης του ίδιου πολιτικού πλαισίου, όσο και ενός γενικού ενδιαφέροντος για το τι μέλλει γενέσθαι στο χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς”.
Για “θετική μετατόπιση” έκανε λόγο από τη μεριά του ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημ. Παπαδημούλης (ρ/σ Real FΜ) και συμπλήρωσε "ελπίζοντας" αυτή η μετατόπιση να έχει διάρκεια. Υποστήριξε μάλιστα πως πρέπει να υπάρξει συνάντηση, σε ηγετικό επίπεδο, "για τη σύνθεση ενός κοινού βηματισμού

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Μηχανισμός διαρκούς μείωσης μισθών και δικαιωμάτων


Μηχανισμός διαρκούς μείωσης μισθών και δικαιωμάτων
Πετρόπουλος Α.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/03/2012
Μόνιμο μηχανισμό διαρκούς μείωσης των μισθών και των ημερομισθίων τουλάχιστον μέχρι τον περιορισμό της ανεργίας στο 10% (δηλαδή περί τα μέσα της επόμενης δεκαετίας) εγκαθιστά η κυβέρνηση, προκειμένου οι βασικές αποδοχές των εργαζομένων στη χώρα μας να προσεγγίσουν τα επόμενα χρόνια τα επίπεδα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (Βουλγαρίας, Τουρκίας) που κυμαίνονται από 186 έως 250 ευρώ.
"Μαχαίρι" 22% - 32% στους κατώτατους, 40% έως 50% στις κλαδικές αποδοχές. "Τέλος" για όλες τις συμβάσεις, η κυβέρνηση θα διαμορφώνει και την Εθνική Σύμβαση
Με την πραξικοπηματική και πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά χρονικά πράξη υπουργικού συμβουλίου που εγκρίθηκε στα μέσα της περασμένης εβδομάδας δεν μειώνονται μόνο οι κατώτατοι μισθοί (αναδρομικά από τις 14 Φεβρουαρίου) κατά 22% και 32% για τους νέους έως 25 ετών (για τους μαθητευόμενους ο κατώτατος μισθός διαμορφώνεται πλέον στα 357 ευρώ, έναντι 359 του επιδόματος ανεργίας!), αλλά ταυτόχρονα κατεδαφίζονται οι βασικότερες διατάξεις του εργατικού δικαίου και κυρίως αυτές που διέπουν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Μάλιστα η κατάργηση της διαπραγμάτευσης "θωρακίζεται" με την ουσιαστική απαγόρευση της προσφυγής στον ΟΜΕΔ (Διαμεσολάβηση και Διαιτησία) για την εργατική πλευρά.
* Με άλλα λόγια το νομοθετικό οικοδόμημα των διαπραγματεύσεων και της υπογραφής συλλογικών συμβάσεων σε εθνικό ή κλαδικό επίπεδο που πήρε την τελική του μορφή επί Οικουμενικής το 1990 (Ν. 1876) κυριολεκτικά ακυρώνεται, καθώς:
* Η μείωση των μισθών μπορεί να φθάσει το 32% για τους έγγαμους με την κατάργηση του επιδόματος γάμου (10%) και να υπερβεί το 40% σε κλαδικό επίπεδο, αν δεν υπάρξει συμφωνία μείωσης των μισθών εντός τριμήνου που είναι πλέον το διάστημα της μετενέργειας των συμβάσεων.
* Τυχόν συμφωνίες μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων που προβλέπουν μειώσεις κάτω από αυτά τα όρια είναι άκυρες (!) και βέβαια κάθε άλλη ρύθμιση που είναι αντίθετη με τις προβλέψεις καταργείται!
* Οι συλλογικές συμβάσεις θα συνάπτονται εφεξής για ορισμένο χρόνο ισχύος, η διάρκεια του οποίου δεν μπορεί να είναι μικρότερη από ένα έτος, ενώ δεν μπορεί να υπερβαίνει τα τρία έτη.
* Η ανανέωση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας δεν θα αφορά απ' ευθείας διαπραγμάτευση συνδικάτων και εργοδοτών, αλλά θα γίνεται με τη συμμετοχή της κυβέρνησης και ο κατώτατος μισθός θα διαμορφώνεται από την 1.8.2012 με νόμο!
* Αναστέλλονται οι ωριμάνσεις, αλλά και μια σειρά επιδομάτων, όπως το επίδομα πολυετίας, το επίδομα χρόνου εργασίας, το επίδομα τριετίας και το επίδομα πενταετίας.
* Δίνεται διορία τριών μηνών (μέχρι 14.5) να υπογράψουν νέες κλαδικές συμβάσεις με μειώσεις μισθών, διαφορετικά οι ατομικές συμβάσεις μπορεί να περιλαμβάνουν μειώσεις ώς και τα κατώτατα όρια των κλαδικών.
* Με την πάροδο του τριμήνου και εφόσον εν τω μεταξύ δεν έχει συναφθεί νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας εξακολουθούν να ισχύουν από τους κανονιστικούς αυτούς όρους αποκλειστικώς οι όροι εκείνοι που αφορούν α) τον βασικό μισθό ή το βασικό ημερομίσθιο και β) τα επιδόματα ωρίμανσης, τέκνων, σπουδών και επικίνδυνης εργασίας, εφόσον τα επιδόματα αυτά προβλέπονταν στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που έληξαν ή καταγγέλθηκαν. Κάθε άλλο προβλεπόμενο σʼ αυτές επίδομα παύει αμέσως να ισχύει. Συνεπώς, καταργείται το επίδομα γάμου, με συνέπεια μείωση μισθών κατά 10%.
* Η προσφυγή στη διαιτησία γίνεται αποκλειστικά με κοινή συμφωνία εργοδοτών - εργαζομένων και περιορίζεται αποκλειστικά στον καθορισμό βασικού μισθού / ημερομισθίου. Για τις προσφυγές που έχουν κατατεθεί στον ΟΜΕΔ και μέχρι σήμερα δεν έχει εκδοθεί διαιτητική απόφαση, αν μεν έχουν κατατεθεί μονομερώς δεν συζητούνται, αν έχουν κατατεθεί με κοινή συμφωνία των μερών θα συζητηθούν με βάση την παρούσα απόφαση.
* Καταργείται η μονιμότητα των υπαλλήλων σε ΔΕΚΟ και κρατικού ενδιαφέροντος τράπεζες. Από τις 14.2.2012 οι συμβάσεις εργασίας εργαζομένων που προβλέπεται να λήγουν με τη συμπλήρωση ορίου ηλικίας ή με τη συμπλήρωση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης νοούνται ως συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου και σε περίπτωση λύσης αυτών εφαρμόζονται οι διατάξεις του Ν. 2112/1920, όπως ισχύει. Οι διατάξεις εφαρμόζονται και σε επιχειρήσεις, εταιρείες ή οργανισμούς που υπάγονται ή είχαν υπαχθεί οποτεδήποτε κατά το παρελθόν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Ορελί Τρουβέ: Πρέπει να εντάξουμε στις δράσεις μας τα νέα κινήματα


Ορελί Τρουβέ: Πρέπει να εντάξουμε στις δράσεις μας τα νέα κινήματα
Τσερεζόλε Ε.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/03/2012
Συνέντευξη στην ΕΛΕΝΗ ΤΣΕΡΕΖΟΛΕ

Η Ορελί Τρουβέ, συμπρόεδρος της γαλλικής Attac, ήταν μεταξύ της ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας αλληλεγγύης που επισκέφθηκε την Αθήνα. Έδωσε έμφαση στην κοινή πανευρωπαϊκή δράση.

* Ποιο ήταν το νόημα της επίσκεψής σας στην Αθήνα;
Καταρχήν θέλαμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον κοινό αγώνα κατά της τρόικας, των πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονται σε όλη την Ευρώπη, κατά των κοινωνικών περικοπών. Στόχος μας ήταν επίσης να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερες συζητήσεις για ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών, ώστε να μπορέσουμε να συντονίσουμε τον αγώνα του κοινωνικού κινήματος σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Γιατί πράγματι μπροστά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τέτοιου είδους ενέργειες γίνονται και κρίσιμες και επείγουσες.
Πρέπει να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε έναν διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και όχι μόνο σε εθνικό. Όλα αυτά λοιπόν τα θέσαμε στο τραπέζι της συζήτησης με τους Έλληνες συνομιλητές μας. Τρίτον, στόχος μας είναι να περιγράψουμε το τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, στα δικά μας κοινωνικά κινήματα στη Γαλλία. Γιατί τα κυρίαρχα ΜΜΕ αναπαράγουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία τις λάθος ιδέες καθώς χρησιμοποιούνται εργαλειακά από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ.

* Τέτοιου είδους δράσεις, όπως η πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων για Ημέρα Πανευρωπαϊκής Δράσης των συνδικάτων, μπορούν να συμβάλουν στη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού μετώπου που θα αλλάξει τα δεδομένα στην κατεύθυνση της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων, στον οποίο αναφερθήκατε;
Τέτοιες ενέργειες είναι απολύτως αναγκαίες αλλά δεν επαρκούν. Πρέπει βέβαια να εμβαθύνουμε σε τέτοιου είδους δράσεις και παράλληλα οφείλουμε να τις διευρύνουμε πέρα από τον συνδικαλιστικό κόσμο, προς τον κόσμο των οργανώσεων των πολιτών, των συνεταιρισμών κ.λπ. Ακόμη έχουμε ανάγκη και νέων μορφών δράσης. Είδαμε για παράδειγμα να αναδύεται το κίνημα των "Αγανακτισμένων" στην Ισπανία και πρέπει να δούμε πώς όλα αυτά τα κινήματα μπορούμε να τα ενσωματώσουμε στις μορφές δράσεις μας. Όλον αυτόν τον προβληματισμό ήλθαμε να τον μοιραστούμε με τα κοινωνικά κινήματα στην Ελλάδα.

* Στην πιθανή περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές στη Γαλλία ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών, Φρανσουά Ολάντ, αναμένεται αλλαγή ευρωπαϊκής πορείας;
Καταρχήν να πω ότι τίποτε δεν είναι σίγουρο, με τον Σαρκοζί δεν μπορεί να πει κανείς με σιγουριά τι θα συμβεί. Αλλά ακόμη και ο Φρανσουά Ολάντ δεν έχει πει ποτέ ότι είναι κατά του προγράμματος λιτότητας, έχει πει ότι θα ψηφίσει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Και βέβαια η εκλογή του θα είναι κάτι το θετικό, αλλά τα κοινωνικά κινήματα πρέπει να συνεχίσουν τη δράση τους γιατί δεν θα υπάρξει αλλαγή πλεύσης με τον Ολάντ αν εμείς στους δρόμους δεν εκφράσουμε τη βούλησή μας για κάτι τέτοιο. Και είναι σίγουρο ότι θα ζητήσουμε από τον επόμενο πρόεδρο τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος -ο Σαρκοζί το έχει ήδη απορρίψει, αλλά θα το ζητήσουμε από τον Φρανσουά Ολάντ