Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Η Μέρκελ βγάζει... ΣΥΡΙΖΑ!


Η Μέρκελ βγάζει... ΣΥΡΙΖΑ!

Μοιραία για την εκλογική τύχη της ΝΔ και του μνημονιακού κατεστημένου της χώρας μας ενδέχεται να αποβεί η πολιτικά θρασύτατη, αλαζονική επίδειξη ισχύος της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ απέναντι στην πατρίδα μας. Το τηλεφώνημά της στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, με το οποίο απαίτησε (υπό το πρόσχημα της «σκέψης» της) τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος παράλληλα με τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, δεν δείχνει μόνο την απόλυτη περιφρόνηση του Βερολίνου προς το ελληνικό Σύνταγμα, βάσει του οποίου είναι αδύνατον να προκηρύξει δημοψήφισμα μια υπηρεσιακή κυβέρνηση και μάλιστα χωρίς καν την ύπαρξη Βουλής, η οποία είναι αρμόδια για να επικυρώσει την προκήρυξή του.
Ακόμη σοβαρότερο είναι το γεγονός ότι μια ξένη χώρα υπαγορεύει σε μια άλλη να κάνει δημοψήφισμα (!), πράγμα πρωτοφανές για ανεξάρτητα κράτη και σύνηθες μόνο στις περιπτώσεις μητρόπολης και αποικίας πριν από μισό και πλέον αιώνα. Είναι εξόφθαλμο ότι η Γερμανίδα καγκελάριος μόλις και μετά βίας κατορθώνει να μη διακηρύξει ευθέως και δημοσίως ότι αντιμετωπίζει πλέον την Ελλάδα ως προτεκτοράτο και όχι ως εταίρο της Γερμανίας, από τη στιγμή που η χώρα μας έχει υπαχθεί σε καθεστώς υποτέλειας μέσω του διαβόητου Μνημονίου.
Η Ανγκελα Μέρκελ προφανώς αδιαφορεί για το γεγονός ότι με τη στάση της προσδίδει... «εθνικοαπελευθερωτικά» χαρακτηριστικά στον αγώνα των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων που τάσσονται κατά του Μνημονίου! Τα ελληνικά μνημονιακά κόμματα όμως περιέρχονται έτσι σε πολύ δυσκολότερη θέση από αυτή που απέδειξαν οι εκλογές της 6ης Μαΐου, με τα ολέθρια αποτελέσματα για τα κόμματα αυτά.
Εύκολο είναι να γράφει κανείς, όπως έκανε η δεξιά γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» στο πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της για την Ελλάδα την Παρασκευή, ότι «αν τα μέχρι τώρα κυβερνητικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ καθώς και τα μικρότερα νεοφιλελεύθερα κόμματα θέλουν να έχουν ακόμη μια ευκαιρία... πρέπει να βγουν από τη γωνία των «προδοτών της χώρας», στην οποία έχουν αφεθεί να στριμωχτούν από τους ριζοσπάστες».
Πιστεύουν όμως πραγματικά οι Γερμανοί ότι βοηθούν τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο να αποσείσουν την κατηγορία των «προδοτών της χώρας» που γράφει η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», ζητώντας από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να συναινέσουν στη «σκέψη» της Μέρκελ για τη διενέργεια δημοψηφίσματος στην Ελλάδα;
Είναι τόσο ηλίθιοι πολιτικά στο Βερολίνο ή τους τυφλώνει η αλαζονεία και το σύμπλεγμα ανωτερότητας και ισχύος; Προφανώς το δεύτερο είναι αυτό που συμβαίνει. Θεωρούν οι Γερμανοί εντελώς ανίκανο, αναξιόπιστο και χωρίς κύρος ικανό να τρομοκρατήσει τους Ελληνες το εγχώριο πολιτικό προσωπικό που υποτάσσεται στη γραμμή τους και την υλοποιεί και έτσι αποφάσισαν να αναλάβουν... οι ίδιοι να τρομάξουν τους Ελληνες ψηφοφόρους ώστε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου να ψηφίσουν υπέρ της ΝΔ για να μη χτυπήσουν την Ελλάδα οι εφτά πληγές του Φαραώ!
Εστειλε μάλιστα η Μέρκελ στην Ελλάδα και τον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος εξελέγη πρόεδρος και με τις ψήφους της Ευρωδεξιάς, για να πει και αυτός στους Ελληνες πολιτικούς ηγέτες και στον ελληνικό λαό ότι αν δεν βγάλει κυβέρνηση που θα τηρήσει κατά γράμμα το Μνημόνιο, τότε η ΕΕ θα διακόψει τις δόσεις του δανείου.
Ηταν δε τέτοια η γερμανικής νοοτροπίας ενορχήστρωση του σχεδίου κατατρομοκράτησης του ελληνικού πολιτικού προσωπικού (πράγμα πανεύκολο) και του ελληνικού λαού (πράγμα πολύ δυσκολότερο, αλλά όχι και αδύνατο, φυσικά), ώστε η Μέρκελ είχε κανονίσει να πάρει τηλέφωνο τον Κ. Παπούλια ακριβώς την ώρα που αυτός είχε τη συνάντηση με τον Σουλτς! Η καγκελάριος ήθελε να καταλάβουν δηλαδή όλοι οι Ελληνες ότι σύσσωμη η πολιτική ηγεσία του Τέταρτου Ράιχ απαιτεί από τη χώρα μας να τηρήσει το Μνημόνιο και γι' αυτό να ψηφίσει μνημονιακή κυβέρνηση ο ελληνικός λαός παρά τα δεινά που υφίσταται.
Η επιστράτευση του σοσιαλδημοκράτη Μάρτιν Σουλτς είχε ιδιαίτερη σημασία. Αποσκοπούσε στο να στερήσει από τον ελληνικό λαό την ελπίδα ότι αν στις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2013 νικήσουν οι σοσιαλδημοκράτες, θα αλλάξει η γερμανική πολιτική απέναντι στη χώρα μας. Στόχος ήταν η αποθάρρυνση των Ελλήνων ψηφοφόρων ώστε απελπισμένοι να παραδοθούν στις μνημονιακές ορέξεις της ΝΔ. Ελπίζουμε ότι το σχέδιο απέτυχε.
ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ
Η καγκελαρία λέει ψέματα
ΑΠΕΤΥΧΕ παταγωδώς στη φάση αυτή το γερμανικής τελειότητας σχέδιο της Μέρκελ να τρομοκρατήσει τους Ελληνες ψηφοφόρους. Ολοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας μας, ακόμη και οι πιο έξαλλοι μνημονιακοί, υποχρεώθηκαν να καταγγείλουν την παρέμβαση της Γερμανίδας καγκελαρίου στα εσωτερικά της χώρας μας. Οσο υποκριτική και αν είναι η στάση τους, έχει τη σημασία της. Το πιο διασκεδαστικό όμως είναι ότι μετά από αυτό το άγριο «κράξιμο», η ίδια η καγκελαρία υποχρεώθηκε να ισχυριστεί ψευδώς ότι η Μέρκελ δήθεν δεν ζήτησε δημοψήφισμα! Οποιος γνωρίζει τη γερμανική νοοτροπία, είναι βέβαιος ότι οι Γερμανοί στο Βερολίνο θα βγάζουν... αφρούς από το στόμα τους για την ταπείνωση που υπέστησαν!

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Τελευταία ελπίδα για την Ευρώπη: ΣΥΡΙΖΑ


Τελευταία ελπίδα για την Ευρώπη: ΣΥΡΙΖΑ

Η Ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια. Η Ελλάδα θεωρήθηκε ο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης αλλά σήμερα έχει τη δυνατότητα να σώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Ένωση των κοινωνιών και των πολιτών, όχι την Ευρωπαϊκή Ένωση των τραπεζών.

Τα καθεστωτικά ελληνικά ΜΜΕ μαζί με τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ –και όλους όσοι εκπροσωπούν το σύστημα που οδήγησε τη χώρα μας στην χρεοκοπία- προσπαθούν με λύσσα να παρουσιάσουν μια πιθανή νίκη της Αριστεράς στις επόμενες εκλογές, ως καταστροφή για τη χώρα και υποστηρίζουν πως μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει την έξοδο από το ευρώ.
Τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η νίκη της Αριστεράς είναι η μόνη πιθανότητα που έχει η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη.
Η κυρία Μέρκελ και οι διοικούντες την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι τόσο χαζοί, ώστε να οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ την Ελλάδα επειδή οι πολίτες της ψήφισαν ένα κόμμα το οποίο δεν μπορούν να ελέγξουν και να εκβιάσουν, όπως έκαναν επί δεκαετίες με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Αν μετά από νίκη του ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα αναγκαστεί σε έξοδο από την ευρωζώνη, το μήνυμα που θα σταλεί σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες είναι πως όποιος δεν υπακούει στη Γερμανία τιμωρείται.
Η «αποβολή» της Ελλάδας από την ευρωζώνη –μετά από νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές- θα έμοιαζε με μια πράξη εκδίκησης απέναντι στους Έλληνες που δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις και δεν ψήφισαν αυτό που πρόσταζε η Γερμανία.
Η κυρία Μέρκελ και η γερμανική κυβέρνηση δεν θα έκαναν ποτέ ένα τέτοιο λάθος. Ήδη, πολλές ευρωπαϊκές χώρες είναι τρομερά ενοχλημένες από την ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη. Μια τέτοια στάση απέναντι στην Ελλάδα και τους Έλληνες θα προκαλούσε οργή στις ευρωπαϊκές κοινωνίες εναντίον της Γερμανίας. Αυτό η Γερμανία δεν το θέλει. Θα αναγκαστεί να φανεί γενναία απέναντι στην επιλογή των Ελλήνων πολιτών στις εκλογές και να αντιμετωπίσει το εκλογικό αποτέλεσμα με σεβασμό.
Συζητώντας επί χρόνια για τις αγορές, ξεχάσαμε τη Δημοκρατία. Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς Δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει. Το Ευρώ δεν είναι Δημοκρατία. Το Ευρώ είναι ένα νόμισμα.
Ακόμα κι αν το ευρώ πάψει να είναι το κοινό νόμισμα των ευρωπαϊκών χωρών, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα συνεχίσει να υπάρχει και πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Και δεν μπορεί να υπάρξει Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς Δημοκρατία.
Και πού οφείλεται η λύσσα των καθεστωτικών ΜΜΕ, των τηλεδημοσιογράφων, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί σπέρνουν τον φόβο και τον τρόμο στους πολίτες;
Είναι απλό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ νικήσει στις εκλογές και γίνει κυβέρνηση, θα αποκτήσει πρόσβαση σε μια σειρά από στοιχεία και συμφωνίες που «καίνε» αυτούς που κυβέρνησαν τη χώρα επί 38 χρόνια αλλά «καίνε» και αυτούς που έκαναν τις συμφωνίες μαζί τους. Εντός και εκτός Ελλάδας.
Η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η οικονομική ελίτ παλεύουν για να σωθούν. Παλεύουν για να σώσουν τους εαυτούς τους, όχι τη χώρα – άλλωστε, για να σωθούν οι ίδιοι, υπέγραψαν και το Μνημόνιο.
Γιατί ξέρουν πως για πολλούς από αυτούς –μετά από την πλήρη αποκάλυψη των πεπραγμένων τους- η κατάληξη θα είναι το δικαστήριο και η φυλακή.
Δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ –από κεί που ήταν ένας μικρός συνασπισμός κομμάτων που σχεδόν κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά- έχει μετατραπεί στη μόνη πιθανότητα που έχει η Ελλάδα να παραμείνει με αξιοπρέπεια μέσα στην ευρωζώνη.
Το ακόμα πιο περίεργο είναι πως μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές εγγυάται τη Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δείχνει πως οι λαοί αποφασίζουν για την τύχη τους.
Ξεπερνάει κάθε φαντασία αλλά είναι η πραγματικότητα:
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές είναι η μόνη πιθανότητα που έχει η Ελλάδα να παραμείνει με αξιοπρέπεια στην ευρωζώνη, ενώ, παράλληλα, μπορεί να σώσει και την Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
(Το αν θα συνεχίσει να υπάρχει το ευρώ είναι μια άλλη συζήτηση, ένα άλλο θέμα. Ήδη, κορυφαίοι ξένοι οικονομολόγοι και μεγάλα έντυπα του εξωτερικού υποστηρίζουν πως το ευρώ έχει τελειώσει και η ευρωζώνη θα διαλυθεί πολύ σύντομα.)
(Πριν από λίγες ημέρες, έγραψα γιατί ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο μόνος που μπορεί να διαπραγματευτεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση: «Ποιος μπορεί;».)

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Η λύσσα του ετοιμοθάνατου



της Μυρτώς Κοντοβά
Αυτό που βλέπω, το λέω υστερία. Επίθεση σε κάτι που τελικά σαλεύει μέσα μας, στην ψυχή ενός μεγάλου κομματιού του κόσμου που έπαψε να φοβάται και να ομφαλοσκοπεί, ξεπέρασε την κλειστοφοβία και διέλυσε το δικομματικό σύστημα 40 χρόνων. Εβδομήντα δύο αντιλαϊκά μέτρα έχουν υπογράψει να πάρουν μέχρι τον Ιούνιο, αυτές είναι οι «δηλώσεις μετανοίας» για τις οποίες μιλάμε. Να δώσεις ψήφο ανοχής και μετά να κάνεις αντιπολίτευση;

Έχω λοιπόν γεμίσει απορίες. Τι ακριβώς συμβαίνει; Όλα τα κανάλια είναι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Με πλακίτσα στα πάνελ ότι περάσαμε σε νέο δικομματισμό και τώρα έχουμε αντί για ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ; Όλοι – ή τουλάχιστον αυτοί που πετυχαίνω εγώ- οι συντονιστές τηλεοπτικών πάνελ φοβούνται για το σπίτι στο χωριό; Αστεία πράγματα.

«Πλησιάζουν οι προθεσμίες για τις νέες δόσεις» έλεγαν χτες στις ειδήσεις. «Είναι ασαφές το μήνυμα της κάλπης», έλεγαν κάποιοι δημοσιογράφοι το βράδυ των εκλογών στη ΝΕΤ. Αν η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα, σε όλες ανεξαιρέτως τις εκλογικές περιφέρειες της Αττικής, δείχνει ασάφεια, τότε σόρι αδέρφια, το’ χω κάψει. Γιατί εμένα δε μου φάνηκε καθόλου ασαφές το μήνυμα. Να πεις ασαφές το τοπίο, να το καταλάβω. Το μήνυμα όχι. Και τότε τι γίνεται;

Όλοι ασχολούνται με τον Τσίπρα. Αγνοώντας το λόγο που ανέβασε τόσο ψηλά τα ποσοστά ενός αριστερού κόμματος, το έκαναν το θέμα προσωποκεντρικό. Παλεύουν σύσσωμοι να αποδυναμώσουν επικοινωνιακά τον «άτακτο νεαρό» που βγάζει γλώσσα, να τον πατρονάρουν – του είπαν «σύνελθε καλέ, λύσε το πρόβλημα». Αυτοί γιατί δεν το έλυναν; Οι «μπαμπάδες» με τα μυωπικά γυαλιά που λίγο καιρό πριν βροντοφώναζαν «όσοι μιλούν για συναίνεση και εννοούν συγκυβέρνηση τώρα πρέπει να ξέρουν ότι τέτοιες συγκυβερνήσεις είναι αβέβαιες και εύθραυστες» και τώρα τους πήρε ο πόνος;

Προφανώς ήταν σίγουροι ότι ο νέος θα δει κόκαλο, θα του τρέξουν τα σάλια και θα πει «ναι» με όλους μέσα. Για να είναι συνυπεύθυνος: ένα κόμμα με μητρώο tabula rasa, που δεν έχει στην καμπούρα του κανένα σκάνδαλο Τσοχατζόπουλου, Ζίμενς, Ζαχόπουλου, Βατοπεδίου, Κοσκωτά, κανένα κίνημα αγανακτισμένων, κανένα Σύνταγμα, κανέναν γιαουρτωμένο υπουργό.

Και τι θα σκεφτόμουν εγώ που εμπιστεύτηκα την ψήφο και την ελπίδα μου; Θα σκεφτόμουν «ορίστε ένα ακόμη ανθρωπάκι που ορμάει για μαγείρεμα. Ορίστε άλλο ένα κόμμα- κοράκι της εξουσίας». Και θα ξαναγύριζα στη σιωπή μου, στα τραγούδια και στα σενάριά μου.

«Τι θα κάνετε με τη δόση του δανείου;» ρωτούσε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Τι να κάνουν; Να παίξουν την ουρά ενός κυβερνητικού σχήματος από κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο χωρίς να διαπραγματευτούν κανέναν όρο; Εσείς τι θα κάνετε που το ψηφίσατε; Αλλά τι ρωτάω, ξέρω. Παρακολουθούσα χτες όλη μέρα αρχηγούς κομμάτων, πολιτικούς και συγκεκριμένους δημοσιογράφους να σκιτσάρουν το ουτοπικό προφίλ ενός «παιδικού» ή έστω ρομαντικού μανιφέστου που δεν ξέρει τι του γίνεται, στις θέσεις που προεκλογικά και μετεκλογικά υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ.

«Δηλαδή τι; Θα μας απομονώσετε από την Ευρώπη; Θα δεσμεύσετε τις καταθέσεις του κόσμου από τις τράπεζες;» Σε λίγο θα βγουν να μας πουν τις μαλακίες που έλεγε η ΟΝΝΕΔ όταν πήγαινα σχολείο, ότι θα έρθουν οι κομουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια (που εν τω μεταξύ τα παίρνει η ΤΡΟΙΚΑ).

«Ποτέ δεν είπαμε έξω από την Ευρώπη», ξελαρυγγιάζεται ο Σκουρλέτης. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας είναι αντιπρόεδρος του αριστερού κόμματος στην Ευρωβουλή. Και όσο για το χρέος, το ζήτημα του ελέγχου, της καταγραφής και των διευκρινίσεων, είναι κάτι που απαίτησε ο ίδιος ο κόσμος γιατί κανείς δεν ξέρει τι χρωστάμε, πού τα χρωστάμε, πόσα ακριβώς χρωστάμε.

«Ορίστε, του λέμε να κυβερνήσει κι εκείνος κάνει νάζια». Είπε ο Σαμαράς, η kinder – έκπληξη της πολιτικής, το άστατο καιρικό φαινόμενο, ο άντρας που όλο αλλάζει και δεν τον βαριέσαι ποτέ.

Έχετε βάλει υπογραφές στο μνημόνιο φαρδιές πλατιές. Για να σας εμπιστευτώ, δεσμευτείτε. Έτσι κι αλλιώς λέτε ότι πήγατε με το ζόρι. Αφού λοιπόν υποστήκατε πίεση, δηλώστε ότι τα μέτρα έχουν αποτύχει κι ελάτε να συνεργαστούμε. Αυτό σημαίνει για μένα αριστερή πολιτική. Αυτό σημαίνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας με καλή πρόθεση.

Εσείς, τα «πρώην μεγάλα», χρησιμοποιήσατε τα πάντα για να επικαλεστείτε τη σταθερότητα. Αυτό που παίχτηκε πριν με τους μετανάστες στο κέντρο και μετά με το aids, τώρα παίχτηκε με τη Χρυσή Αυγή.

Και ανακάλυψαν το «νέο» φρούτο όπως προεκλογικά τις πιάτσες με τις μολυσμένες πόρνες στην Αθήνα. Άλλο κι αυτό. Η Αθήνα είναι γεμάτη τοξικομανείς με aids. Σώωωπα. Σε ποια Αθήνα ζείτε εσείς; Από την Ομόνοια στις 2 το βράδυ δεν έχετε περάσει ποτέ; Δεν κατεβήκατε να πάρετε τσιγάρα στην Πανεπιστημίου ποτέ Σάββατο βράδυ; Δεν σας πλησίασε ποτέ εκείνο το κορίτσι με τα ανεβασμένα μπατζάκια ως τα γόνατα και τα πληγιασμένα πόδια να σας πει «σας παρακαλώ, μια βοήθεια, έχω aids;» που ενδεχομένως ήταν το ίδιο κορίτσι που συλλάβατε σήμερα, χτες, προχτές; Προφανώς δεν έχετε ιδέα ως πού μπορεί να ανέβει η στάθμη της απελπισίας ενός άρρωστου ανθρώπου που – ξέρει πως- δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Και νομίζετε πως είναι μόνο κορίτσια που εκπορνεύονται για την πρέζα; Σας πληροφορώ ότι στις πιάτσες υπάρχουν και τοξικομανή αγόρια που κάνουν το ίδιο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ποιοι είναι οι πελάτες που πληρώνουν επιπλέον και τους μεν και τους δε για «χωρίς προφυλακτικό»; Ποιοι νοικιάζουν τα σπίτια τους σε παράνομους οίκους ανοχής; Πώς η αστυνομία, ο δήμος, το υπουργείο Υγείας δε βλέπει αυτό που βλέπω εγώ όταν κατεβαίνω να κάνω μια δουλειά μου στην Ομόνοια; Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση θα ήσασταν αναγκασμένοι να βάλετε πιο βαθιά την κουτάλα στα σκατά.

Υ.Γ: Κάποιος επιτέλους πρέπει να απαντήσει άμεσα σε όλα αυτά τα ζητήματα. Ξέρω ποιος. Ο Τσίπρας. Με την ευκαιρία, ζητήστε του να πει και για το μέλλον του Παναθηναϊκού, για το αν όντως υπάρχει η Ατλαντίδα, για τη ζωή σε άλλους πλανήτες και για το πού στο διάολο έβαλα τα κλειδιά μου χτες το βράδυ.
*Η Μυρτώ Κοντοβά είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και στιχουργός.

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΣΥΡΙΖΑ – ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ  12 ΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 7 Μ.Μ.,
ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ  ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ 
( ΝΟΜΑΡΧΙΑ )
ΣΕ  ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΖΗΤΑΜΕ
ΤΑ ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ  ΤΙΣ ΑΜΕΣΕΣ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΕΣ  ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ.
ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ, Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ  ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ  ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΘΕΤΙΚΗ ΕΚΒΑΣΗ ΤΗΣ  ΓΙΑ ΤΗΝ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

ΣΥΡΙΖΑ
ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
 

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Γιατί θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ


Γιατί θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 03/05/2012
Μνήμη Δάντη Χρυσικού (1946-2003) και Διαμαντή Διαμαντόπουλου (1949-2012)
Στηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι προτάσεις του και στην οικονομία και στη δημόσια διοίκηση κρίνω πως μας λυτρώνουν από μια σειρά διατεταγμένων αδιεξόδων. Κυρίως γιατί δίνουν για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια μια προοπτική εξουσίας για την Αριστερά


του Μάνου Στεφανίδη

Ενδεχομένως να ενδιαφέρουν ελάχιστους οι παρακάτω σκέψεις. Στις σημερινές εκλογές πλειοδοτούν ούτως ή άλλως η πολυφωνία, η αμετροέπεια, αλλά και μια περίεργη, υπόκωφη σιωπή. Σε όλη μου τη ζωή ψηφίζω Αριστερά, ενώ δεν έχω ποτέ σταυρώσει το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ (αντιθέτως, το τελευταίο μ' έχει σταυρώσει πλειστάκις). Ειδικά τώρα όμως προβληματίστηκα πολύ. Κατ' αρχάς απέκλεισα τα δύο κόμματα εξουσίας και τα ψευτοδιλήμματά τους θεωρώντας πως το πρώτιστο κέρδος αυτής της αναμέτρησης θα είναι ο εξευτελισμός του δικομματισμού. Έπειτα στράφηκα προς τα μικρά κόμματα ψάχνοντας κυρίως όχι το τέλειο, αλλά το εφικτό, ψάχνοντας κυρίως όχι κούφια συνθήματα και ξύλινες γενικολογίες, αλλά πρακτικές και εφαρμόσιμες πολιτικές που θα μας ξαναδώσουν τη χαμένη μας προοπτική.
Δεν είμαι τόσο οργισμένος για ό,τι συμβαίνει όσο είμαι πικραμένος για τη συνεχή κακοδαιμονία αυτού του τόπου, για τις χαμένες ευκαιρίες, για τον εύκολο τρόπο που τόσο συχνά μεταμορφώνει η Κίρκη τους συντρόφους μας -κι εμάς τους ίδιους- σε γουρούνια. Πικραμένος για τη διάχυτη αναξιοπρέπεια, τον μπλαζεδισμό, την επιδειξιομανή νεοπλουτίλα, τη γενικευμένη διαφθορά και την απόλυτη έλλειψη ηθικής στάσης και συνείδησης ιστορίας.
Για να μη μακρηγορώ, σκέφτηκα πρώτα τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τη διακηρυγμένη πρόθεσή της να μην αρκεστεί σε καταγγελτικό λόγο, αλλά να ανακατευτεί και με "τα σκατά της πολιτικής πράξης, απεμπλεκόμενη από τις στρατηγικές επιλογές μιας άλλης εποχής και από τις δυσανεξίες του '80" (οι εκφράσεις δικές μου). Πόσο μάλλον που είχα ο ίδιος εκτεθεί ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον Καμίνη, επιλογή της ΔΗΜ.ΑΡ., επιδιώκοντας να φύγει η Δεξιά και ο Κακλαμάνης από τον Δήμο της Αθήνας. Η μετέπειτα απογοήτευσή μου από τον άχρωμο και γραφειοκράτη δήμαρχο είναι μια άλλη ιστορία. Η απογοήτευσή μου όμως από τη ΔΗΜ.ΑΡ. οφειλόταν κυρίως στον στρογγυλεμένο και κάπως "παπαδίστικο" λόγο της, αλλά και στην ουρανομήκη ανοησία της ηγεσίας της να λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για πράσινα τζάνκι όπως ο Μπίστης, ο ΠΑΝ ΠΑΝ, ο Νεονάκης ή η σταθερά προκλητική ως σκηνοθέτρια της "ιστορικής" αλήθειας Ρεπούση. Τόσοι πολλοί τυχοδιώκτες, τόσοι επαγγελματίες της Αριστεράς, τόσοι αριστεροί παντός καιρού ήταν πολύ βαρείς για το στομάχι μου.
Παρ' ότι ξέρω πως το πρόγραμμα ενός κόμματος δεν προσφέρεται a la carte, αλλά είναι table d' hote. Με άλλα λόγια, όταν ψηφίζεις περισσότερο συμβιβάζεσαι και λιγότερο εκφράζεσαι. Περισσότερο καταστέλλεις τις διαφωνίες σου και λιγότερο επιλέγεις. Θα ήθελα, λοιπόν, να στείλω ένα μήνυμα και προς την Αριστερά θεωρώντας ότι θα μπορούσε, θα μπορούσαμε όλοι μαζί να κάνουμε περισσότερα ώστε να αποφύγουμε αυτό το δράμα που δεν μας αξίζει. Όμως τώρα είναι ώρα μάχης και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το πιο επαρκές μετερίζι όχι τόσο για να καταγγείλει κανείς το Μνημόνιο όσο για να αλλάξει τον τόπο, αλλάζοντας νοοτροπίες και παγιωμένες συμπεριφορές δεκαετιών. Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ γιατί:
* Με ενδιαφέρει η προσπάθεια του κόμματος να συνενώσει την Αριστερά σ' ένα μίνιμουμ, έστω, κοινού προγράμματος και βρίσκω την ιδέα μιας κοινής καθόδου στις μονοεδρικές ελπιδοφόρα και μακριά από προκάτ αποκλεισμούς, μεσιανισμούς και στείρες προβοκάτσιες.
* Με ενδιαφέρει η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ σε μια ευρωπαϊκή προοπτική, σε μια Ευρώπη των λαών που με συντονισμένες δράσεις θα διεκδικήσει ένα άλλο μέλλον για τους χειμαζόμενους πολίτες της σε έναν χάρτη που όσο φαίνεται αμετακίνητος, άλλο τόσο διαφοροποιείται και αλλάζει ριζικά. Αλλάζει δραματικά.
* Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ ως ανάχωμα στην ανάλγητη επίθεση εναντίον των πιο αδύναμων ομάδων της κοινωνίας μας, ψηφίζω τόσο λογικά όσο και συναισθηματικά. Στη μνήμη των συντρόφων μας, η ψήφος των οποίων θα μας λείψει τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Στηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι προτάσεις του και στην οικονομία και στη δημόσια διοίκηση κρίνω πως μας λυτρώνουν από μια σειρά διατεταγμένων αδιεξόδων. Κυρίως γιατί δίνουν για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια μια προοπτική εξουσίας για την Αριστερά. Δηλαδή το αυτονόητο στις παρούσες συνθήκες και μετά από τέτοια και τόση εθνική διαπόμπευση, όλα αυτά δεν σημαίνουν πως συμφωνώ σε όλα με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τις θέσεις ή τα πρόσωπα που τον εκπροσωπούν. Είπα όμως ήδη ότι στις εκλογές συμβιβαζόμαστε με το σχετικό και δεν αιθεροβατούμε με το απόλυτο.
Και κάτι τελευταίο: Οι άνθρωποι της Αριστεράς δεν έχουμε με το κόμμα μας σχέση πελατειακή ή οπαδική, αλλά σχέση συναισθηματική - ερωτική. Εξ ου και τα πείσματα, οι ζήλιες, οι χωρισμοί, τα πάθη, οι σπαραξικάρδιες επανασυγκολλήσεις, οι αλληλοσπαραγμοί και οι αγάπες. Επειδή η ιδιότητα του αριστερού δεν είναι μια οιονεί επαγγελματική σχέση, ένας τίτλος που απονέμεται εφάπαξ ή κληρονομείται, αλλά μια αξία που συνεχώς επαναδιεκδικείται. Είπαμε: Αν θέλουμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Τόσο απλά, τόσο δύσκολα...
ΥΓ.: Το ότι ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει πως είμαι ικανοποιημένος από την πολιτιστική του πολιτική ή τη σχέση του με τις τέχνες. Ένας λόγος ίσως για να τα επανεξετάσουμε αμφότερα την επαύριο των εκλογών.